I Phone cihadı ve neticesi

O kadar çok acı yaşandı ki; Ölüm, açlık, yokluk, fitne, hırs..

Zalime ve baskıya başkaldırmak için, insanca yaşamak için başlayan hareket bin parçaya bölündü. Bir mahalle pazarı kadar alanlarda bile 4-5 farklı grubun kendine alan edindiği, kontrol noktaları oluşturduğu ve birbiriyle çıkar çatışmasına girdiği bir karmaşanın içinde bulduk kendimizi...

Zalimi unuttuk, baskıyı unuttuk, hedefimizi unuttuk, savaşırken, bastırırken, çekilirken dahi sayısız sorunlar ürettik...

Yardım ederken bile grup gözettik. 

Birileri mülteciydi, birileri daha mülteciydi!.. 

Zaman geçtikçe kanıksadık, kanıksadıkça zaman geçti.

Müslümanlar öldükçe üzüldük, üzüldükçe alıştık..

Ve geçtikçe zaman parça parça olduk, savaşanlar ve savaşanlara destek verenler olarak...

Biz parçalandıkça düşman birleşti...

Zalim bir orduydu karşıdaki; Zalim 3 ordu oldu bizim 33 grubumuza karşı...

Geçtik klavyenin başına;

"ÖLÜN" dedik insanlara; "Ölmeden gelmeyin!"

Ya da "kazanmadan"

Ölen biz değildik, acıkan, acıyan, parçalanan, karın - çamurun içine çocuk doğuran, tecavüze uğrayan biz değildik. 

"Halep düştü" dediler "ÇIKMAYIN" dedik.. "Siz zaten şehid olmaya razısınız" dedik..

Ama nerede neye ihtiyaçları var onu dahi gözetemedik..

Var olan evini, vatanını korumak istediklerinde "Silah" dediler, biz patates yolladık. İl il, köy köy evlerini kaybettiler, "Çadır" dediler, bu kez silah yolladık.

İhtiyaçları olduğu anda ihtiyaçları olan şeyle bitemedik yanlarında...

Ve gideremedik ihtiyaçlarını..

Gelinen noktada ne evleri, ne patatesleri kaldı.. Ne silahları, ne de çadırları yeterli..

Ama yazıyorduk biz! Rahattı vicdanımız. 

Biz yazmak için, onlar ölmek için gelmişti ya dünyaya!

Şimdi ateşkes ilan edildi. Bilmem kaçıncı kez.

Biz durur muyuz? Hemen açtık tuş kilidimizi ve Hamza gibi(!) kükredik: "Ne ateşkesi! Kafire güvenilir mi?"

Doğru, güvenilmez..

de

Peki bize güvenilir mi?

Biz, bize güvenebilir miyiz?